Ingrid,
De toneelgroep was, na de school, uw tweede passie geworden. Ook bij Prutske toonde ge uw organisatietalent, liet ge uw gulle lach horen, waart ge voor ons die moederfiguur.
Bij Prutske vertolkte ge altijd een rol achter de coulissen, nooit in de schijnwerpers. Al die jaren stond ge pal achter ons, immer vrolijk en positief, zoals we u altijd hebben gekend, en niets was u te veel; eigenlijk hebt gij voor onze groep al die jaren een hoofdrol gespeeld.
Gij waart onze trouwste fan en grootste supporter, steeds in de weer om alles te regelen, en ook altijd zo trots op ons, trots op wat we samen als één hechte groep neerzetten, trots op hoe die groep zich doorheen de jaren ook door verschillende moeilijke periodes heeft geslagen en mede daardoor verder innerlijk is blijven groeien, trots op hoe in de groep de oudere generatie de jongere kansen heeft gegeven en hoe die jongeren die kansen ook hebben waargemaakt.
Gij waart fier op alle applaus dat ons, als groep, te beurt viel, en deelde steevast enthousiast de goede commentaren die ge in tussentijd over onze laatste voorstellingen nog had opgevangen.
Tijdens onze laatste productie, waar ge met veel pijn in het hart niet bij kon zijn, bleef ge in gedachten steeds bij ons. Dat ge inderdaad met ons meeleefde, merkten we aan de berichtjes en telefoontjes waarbij ge ons succes wenste, en aan alles wat ge voor ons tijdens die laatste productie nog van thuis uit geregeld kreeg. En dat was, gezien uw toestand, ontzettend véél. Ook in die moeilijke laatste maanden van uw moedige gevecht bleef ge dus immer vrolijk en positief en was niets u teveel. Het gaf ons de energie om door te gaan.
De primeur om ons laatste stuk op DVD te zien kwam natuurlijk u toe. Ge hebt het meerdere malen bekeken en moest steeds hartelijk lachen wanneer ge erover navertelde.
Ingrid,
Ge droeg uw lot zoals weinigen het u zouden nadoen. Blééf vechten. Verbeet de pijn voor uw dierbaren. Bleef lachen ook door alle moeilijke momenten heen.
Maar het bleek een oneerlijke strijd. Een strijd die ge niet kon of mocht winnen.
Het verlies is onwezenlijk; het verdriet onmetelijk.
Het is verdomd moeilijk u los te moeten laten.
De kadans van de seizoenen zal nooit meer hetzelfde zijn.
Elke eerste schooldag zullen we bij u stilstaan wanneer het belgrinkel verstomt.
Telkens we de speelplaats betreden, zult ge bij ons zijn. Bij elke toneelbrochure die we nog zullen lezen, zal de klok steeds even stil staan.
Telkens we de keuken van de cultuurzaal binnenkomen, zult ge bij ons zijn.
En élk knusje dat we voortaan geven, élk applaus dat we in ontvangst mogen nemen, zal er óók één voor u zijn…
Ingrid,
Rust zacht.
Wij dragen u voor altijd mee in onze harten…