In Memoriam: Marc

Het nieuws kwam op zaterdag 12 maart 2016 ook bij ons als een donderslag bij heldere hemel. Velen onder ons hadden Marc nog kort tevoren gezien en gesproken; zo sprak hij begeesterd de wens uit om er met de decorploeg dit jaar opnieuw stevig in te vliegen en hij hoopte zelfs stiekem dat het weer een móéilijk decor met véél werk zou worden.

Bij Prutske was Marc aanvankelijk gewoon af en toe zijn kaartmakker Hubert wat komen helpen met de decoropbouw. Maar nadat onze groep in 2010 veel te vroeg afscheid had moeten nemen van Hubert, engageerde Marc zich al snel steeds meer en meer, en werd hij voor onze decorploeg een onmisbare schakel en steunpilaar.

Marc was al maanden voor de opvoeringen met het decor bezig. Hij maakte schetsen van bepaalde decorstukken, las het stuk door, kwam langs op repetities om te kijken hoe er in en met een decor zou worden gespeeld, en paste soms tussendoor nog snel iets aan omdat dat nu eenmaal logischer was voor het spel. Marc had oog voor de details: zo speelden we twee jaar geleden een stuk dat zich afspeelde in een hotelkamer. Nadat de draairichting van de kamerdeur op de valreep werd gewijzigd, merkte hij vrijwel onmiddellijk op dat er dan ook een kamernummer op de deur moest komen. Het maakte niet uit of het publiek dat al dan niet zou opmerken, maar op een hoteldeur hoort nu eenmaal een nummer. Dat was Marc ten voeten uit.

Géén technisch probleem was ook te moeilijk of Marc kon het herleiden tot een eenvoudig vraagstuk en vond wel één of andere oplossing. Zoals een katrolsysteem om vanop afstand podiumdoeken open en toe te laten gaan of een valraam dat niet te snel naar beneden mocht komen… Af en toe moest hij toegeven dat hij werkelijk wakker had gelegen van een bepaald praktisch probleem, om ons dan kort nadien trots en lachend te verblijden met de boodschap dat hij de oplossing gevonden had.

Marc was ook steeds beschikbaar om zijn enorme technische kennis te delen; hij nam altijd voor iedereen zijn tijd om de zaken goed uit te leggen.

Maar wat ons vooral trof in Marc, is de rust die hij uitstraalde. Hoe moeilijk een decor of decorstuk ook was, en hoe hectisch het er soms ook aan toe ging, door zijn kalmte stelde Marc ons altijd gerust dat het wel in orde zou komen, ook al was hij daar misschien zelf niet zo zeker van. Zo’n decoropbouw is immers vaak een race tegen de tijd. Ook tijdens onze laatste productie, toen het met zijn gezondheid moeilijker ging, en het wel heel erg krap werd om alles tijdig afgewerkt te krijgen, ook dan bleef hij toch nog rustig de tijd nemen voor de anderen. Het decor voor “Wie wil het vel van Treezens Sus” werd zijn meesterwerk. We zien hem allemaal nog op zijn zelfgemaakte bankske zitten met een blik van voldoening en een fiere glimlach toen we na een eindspurt juist vóór de deadline van de voorlaatste repetitie dan toch de laatste hand hadden kunnen leggen aan dat groot en indrukwekkend decor.

Marc was altijd goedlachs, wat van het werk aan het decor aangename en memorabele momenten maakte. Marc maakte graag plezier, en dat straalde naar anderen over. Met hem werd er heel wat afgelachen…

Als ge samen op korte tijd zo intensief iets opbouwt, dan ziet ge door de lach heen ook snel hoe iemand écht in het leven staat. Het was overduidelijk hoe graag Marc zijn Lucieke wel niet zag en wat een geweldig toffe en zorgzame papa en opa hij wel niet was. Marc was een man van zijn woord, maar bovenal ook een man die de daad bij het woord voegde. Marc had het hart op de juiste plaats. Marc kon goed relativeren, had altijd een kwinkslag klaar. Marc was een vat vol levenswijsheid. En Marc was boven alles een levensgenieter; na het zware werk werd er soms tot in de late uurtjes ne smakelijken Affligem gedronken.

Maar de “plekkers” van Prutske zijn een trouw clublid kwijt.

Álle Prutsers missen Marc.

We missen zijn oplossingen, zijn technische kennis en praktische goede raad.

We missen de rust die hij bracht.

We missen ook zijn gulle lach.

Verdomme, we gaan hem zeker en vast nog vaak hard missen.

Maar we zullen Marc regelmatig nog wel tegenkomen. Dan zullen we zeker eventjes stilstaan, terugdenken en glimlachen. Zoals de voorbije weken, in en rond deze zaal. Toen we ons kot weer konden leeghalen om aan de decoropbouw te beginnen, was dat met grote dankbaarheid: Marc had alles zo proper geordend dat er nu dubbel zoveel in het kot past.

We willen Marc nog eens speciaal bedanken om de fantastische mens te zijn die hij was en vooral voor alles wat hij voor onze groep heeft gedaan.

Dit decor, dit toneelstuk, dit applaus, we dragen het speciaal op aan jou, Marc! Merci!